Standard GSM 1800

GSM 1800 (nazywany także Digital Communication System (DCS), lub DCS 1800) – standard GSM w którym transmisja mowy i danych może odbywać się w paśmie częstotliwości 1710 – 1880 MHz. Jest on drugim, po GSM 900 najbardziej rozpowszechnionym standardem GSM na świecie. Obecnie używany jest w większości państw europejskich, azjatyckich, afrykańskich, w Australii i Oceanii oraz w niektórych krajach Ameryki Południowej i Środkowej.
Historia powstania i rozwój standardu
W roku 1990 European Telecommunications Standards Institute, na bazie specyfikacji GSM 900 phase 1 rozpoczął pracę nad standardem telefonii komórkowej działającej w zakresie częstotliwości około 1800 MHz. Otrzymał on nazwę DCS 1800. W 1993 roku dwie pierwsze sieci działające w tym standardzie należące do operatorów Mercury One-2-One (obecnie należącego do brytyjskiego oddziału T-mobile) i Hutchison Orange zostały uruchomione w Wielkiej Brytanii. W 1997 roku nastąpiła zmiana nazwy na GSM 1800, obecnie rozwojem standardu zajmuje się instytut standaryzacyjny 3GPP.
Aspekty techniczne
Sieć szkieletowa (ang. Core Network) i usługi oferowane w GSM są niezależne od standardu na którym oparto budowę sieci. To co wyróżnia poszczególne standardy, to rozwiązania stosowane w sieci radiowej (ang. Radio Access Network).
Używane częstotliwości
W standardzie GSM 1800 używa się 374 częstotliwości rozłożone co 200 kHz (tak zwane DCS 1800 Band).
1710 MHz do 1785 MHz jako uplink, czyli częstotliwości na których telefony komórkowe nadają sygnał odbierany przez stacje bazowe.
1805 MHz do 1880 MHz jako downlink, czyli częstotliwości na których stacje bazowe nadają sygnał odbierany przez telefony komórkowe.
Rozmiar komórek sieci
Maksymalny zasięg komórki w systemie GSM 1800 nie przekracza około 8 km, to ograniczenie w porównaniu ze standardem GSM 900 bierze się głównie z faktu, że do emisji sygnału na wyższych częstotliwościach trzeba użyć większej energii.
Komórki o niewielkich rozmiarach znakomicie nadają się do tworzenia sieci na obszarach gęsto zaludnionych, gdzie ze względu na duże natężenie ruchu telekomunikacyjnego potrzeba wielu komórek sieci o dużej pojemności. W sytuacji w której na niewielkim obszarze znajduje się dużo komórek o dużym zasięgu (np. GSM 900) interferencje znacznie utrudniają stworzenie tzw. planu częstotliwości. Z tych powodów na początkowym etapie rozwoju sieci operatorzy na ogół starają się zapewnić pokrycie radiowe za pomocą systemu GSM 900 a wraz ze wzrostem natężenia ruchu zapewniają pojemność poprzez "zagęszczenie" sieci poprzez dodanie komórek DCS-owych.
Współdziałanie z innymi standardami GSM
Wielu operatorów sieci w standardzie GSM 1800, stara się też (o ile umożliwiają im to uzyskane licencje) budować sieci w standardzie GSM 900 (taka sytuacja występuje na przykład w Polsce). W takim przypadku istnieje wspólna sieć szkieletowa (ang. Core Network), a niezależnie rozwijane są systemy stacji bazowych dla obydwu standardów GSM. Oferowane obecnie telefony umożliwiają transmisję w obu standardach, możliwe jest też przemieszczanie się podczas rozmowy pomiędzy stacjami bazowymi pracującymi w różnych standardach bez utraty połączenia (handover).

Źródło: Wikipedia.

Home

Telekomunikacja

GSM