Antena o polaryzacji pionowej wg Bertila Ollsona SM7DVH - Szwedzki bicz

Antena WLAN V05/24 stożkowa o dookólnej charakterystyce promieniowania:

Przedstawiona antena ma zysk całkowity większy o 4 dB w stosunku do dipola półfalowego. Antena jest przeznaczona do stosowania w instalacjach stacjonarnych w paśmie 2m gdzie długość montowanej anteny nie stanowi problemu. Z elektrycznego punktu widzenia cała konstrukcja składa się z kilku anten:

Antena na pierwszy rzut oka wygląda dosyć skomplikowanie. Jednak jej konstrukcja może być z elektrycznego punktu widzenia, podzielona. W przybliżeniu składa się z jednej anteny 5/8 λ, dwóch skróconych λ/4 i jednj λ/2.

Antena składa się z czterech części, które połączono razem. Najpierw wykonujemy antenę GP (Ground – Plane). Składa się ona z pręta o długości 900 mm, cewki wydłużające i płaszczyzny ziemi. Stroimy ją do rezonansu za pomocą , grid-dip-metra luźno sprzężonego z cewką.

Następnie wykonujemy skróconą antenę λ/2 z pręta z cewką wydłużającą pośrodku. Ten segment anteny o długości 60 cm zestrojono za pomocą grid-dip-metra sprzężonego indukcyjnie z cewką wydłużającą segmentu.

Następny segment λ/2 wykonano jak wyżej. Części te zostały zmontowane razem. Po wykonaniu montażu współczynnik fali stojącej wynosił do 2,2:1. Po skorygowaniu długości i skorygowaniu ilości zwojów górnej cewki (0,5 zwoja). WFS spadł do 1,6:1. Następnie doregulowano dolną cewkę co dało WFS=1,2:1
Wykonanie cewek:

Cewki są nawinięte na wałkach nylonowych ø 3,0 cm. Połączenia między cewkami a segmentami anteny następuje poprzez ocinki drutu lutowniczego. Lutuje się go najpierw do danego segmentu. Kiedy segment ostygnie, wciska się wałek nylonowy na rurę i lutuje drut cewki. Dzięki temu zabiegowi można lutować bez stopienia nylonu. Antena została wykonana w wielu egzemplarzach. Po ostatecznym dobraniu wymiarów zgodnie z powyższymi rysunkami, wykonano serię dwudziestu anten. Żadna z nich nie miała WFS gorszego niż 1,8:1 Przez dokładne dopasowanie długości anteny i cewek, WFS można jeszcze bardziej obniżyć. Cewkę dolną dopasowuje się przez ściskanie niższych zwojów w kierunku płaszczyzny ziemi. Następnie cewkę zabezpiecza się natryskując lakier. Praktyczne wykonanie przedstawiono na rysunkach (segmenty anteny lutowano srebrem).

Mocowanie anteny wykonuje się z blachy aluminiowej o grubości 4 mm, do niego montuje się płaszczyznę ziemi, którą się wycina z drutu o średnicy 5 mm zamocowanego śrubami. Korpus cewki dolnej mocuje się do podstawy czterema wkrętami.

Najdłuższy segment składa się z rury mosiężne ø12 mm, która u dołu wchodzi w wałek nylonowy stanowiący rdzeń dolnej cewki. Mosiężną rurę ø 12 lutuje się z rurą ø 10 mm tak, aby otrzymać długość całkowitą równą 1495 mm zgodnie z rysunkiem. Górny wałek nawierca się wiertłem ø 10 i ø 7mm, tak aby rury pasowały. Górny pręt wciska się tak, by górny odcinek anteny miał długość 1246 mm. Nie lutuje się go mocno przed zestrojeniem anteny. Cewki nawija się na wałkach nylonowych, których nie da się ich bezpośrednio lutować do wciśniętych z obu końców rur anteny. W takim przypadku nylon roztopił by się w wyniku powstającego ciepła. Sposób postępowania jest następujący: należy przylutować kawałek (1 cm) drutu lutowniczego do rurki anteny. Następnie nasadzić wałek na rurę anteny i przylutować końcówki cewki do wspomnianych kawałków drutu lutowniczego. Takie lutowanie wymaga niewielkiej ilości ciepła, zatem ryzyko stopienia nylonu jest małe. Zysk tak skonstruowanej anteny wynosi do 4 dB. Zysk anteny można zmierzyć za pomocą woltomierza w.cz., który dołącza się do wyjścia anteny. W odległości 20 m od badanej anteny umieszcza się dipol pionowy, do którego doprowadza się sygnał 16 W 145 MHz. W porównaniu z dipolem półfalowym, opisana antena da napięcie na wyjściu o 4 dB wyższe. A w porównaniu z anteną 5/8 λ antena dała napięcie wyższe o 2 dB.

Home

Telekomunikacja

Anteny