Anteny logarytmiczno-periodyczne

Antena logarytmiczno-periodyczna jest wieloelementową anteną kierunkową, przeznaczoną do pracy w szerokim paśmie częstotliwości. Została wynaleziona przez Dwighta Isbell i Raymonda Duhamela na Uniwersytecie Illinois w 1958 roku. Najczęstszą postacią anteny logarytmiczno-okresowa jest układ składający się z pewnej liczby dipoli o stopniowo rosnącej długości, z których każdy składa się z pary prętów metalowych. Dipole są montowane blisko siebie, w jednej linii, podłączone równolegle do linii zasilającej na przemian w fazie. Anteny logarytmiczno-periodyczne wyglądają podobnie do anten Yagi, obie składają się z elementów dipolowych montowanych w jednej linii wzdłuż bomu wspierającego, ale działają w sposób odmienny. Dodawanie elementów do anteny Yagi zwiększa kierunkowość lub zysk, podczas gdy dodawanie elementów do anteny logarytmiczno-periodycznej zwiększa jej szerokopasmowość. Anteny logarytmiczno-periodyczne znalazły zastosowanie jako w anteny telewizji naziemnej, ze względu na dużą szerokopasmowość umożliwiającą pokrycie całego pasma telewizyjnego w zakresie VHF albo UHF, zapewniając wysoki zysk rzędu 7 do 9 dBi. Szerokopasmowość anteny jest pożądaną cechą we wszelkiego rodzaju systemach skanowania częstotliwości radiowych, a właściwości kierunkowe umożliwiają namierzenie położenia śledzonego nadajnika. Pomocnym narzędziem do projektowania anten logarytmiczno-periodycznych jest program LPCAD (Log Periodic CAD).

Home

Telekomunikacja

Anteny

Anteny logarytmiczno-periodyczne