Daniel Józef Bem (ur. 28 sierpnia 1933 w Skierniewicach; zm. 21 października 2014) – naukowiec, inżynier telekomunikacji specjalizujący się w zakresie radiokomunikacji, sieci komputerowych i systemów telekomunikacyjnych, profesor, nauczyciel akademicki w Politechnice Wrocławskiej, były prorektor tej uczelni i dziekan Wydziału Elektroniki, dyrektor Wrocławskiego Centrum Sieciowo-Superkomputerowego, członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk, wiceprezes oddziału wrocławskiego PAN. Był absolwentem Wydziału Łączności Politechniki Wrocławskiej. Z Politechniką Wrocławską związał również swoje życie zawodowe i zdobywał kolejne stopnie awansu naukowego. W 1965 otrzymał stopień doktora nauk technicznych w zakresie telekomunikacji, a w 1975 doktora habilitowanego. Od 1975 zatrudniony na stanowisku profesora nadzwyczajnego. W 1978 otrzymał tytuł profesora nauk technicznych. Był specjalistą w zakresie modelowania systemów radiokomunikacyjnych, projektowania anten długofalowych i przetwarzania danych satelitarnych. Projektował radomskie maszty telewizyjne oraz przewodniczył komisji ds. projektu i budowy Radiowego centrum nadawczego w Solcu Kujawskim. Zajmował się także sieciami komputerowymi. Uczestniczył w budowie akademickiej sieci komputerowej Politechniki Wrocławskiej oraz rozwoju i budowie WASK (Wrocławskiej Akademickiej Sieci Komputerowej). W Politechnice Wrocławskiej pełnił wiele funkcji naukowych i administracyjnych. Był kierownikiem Zakładu Radiokomunikacji w Instytucie Telekomunikacji i Akustyki PWr, następnie zastępcą dyrektora i dyrektorem tego instytutu. W latach 1981 -–1984 pełnił funkcję prorektora Politechniki Wrocławskiej ds. dydaktyki, a w latach 2002–- 2005 był dziekanem Wydziału Elektroniki. Był członkiem Polskiej Akademii Nauk, od 1994 członkiem korespondentem, a od 2007 członkiem rzeczywistym, członkiem Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN, oraz członkiem prezydium oddziału wrocławskiego PAN, w którym pełnił między innymi funkcję prezesa w latach 2007 -–2011. Od 1988 był członkiem zagranicznym Rosyjskiej Akademii Nauk. Dorobek naukowy prof. Bema obejmuje liczne publikacje i książki oraz 17 wdrożonych patentów dotyczących przede wszystkim techniki radiowej. Wypromował kilkuset magistrów oraz ponad 30 doktorów nauk technicznych. Za swoją działalność został wyróżniony godnością doktora honoris causa dwóch uczelni technicznych, w 2003 Wojskowej Akademii Technicznej, a w 2008 Politechniki Wrocławskiej. Odznaczony wieloma odznaczeniami państwowymi i resortowymi oraz licznymi nagrodami. Spośród odznaczeń państwowych otrzymał: Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski.
Źródło: Wikipedia